اگر درون خودمان را جستجو کنیم، خیلی از ما در عمق وجودمان نگران این هستیم که طلاق تاثیر شدیداً مخربی بر فرزندانمان، مخصوصاً بچه های کوچکتر، بگذارد و به همین علت تصور می کنیم که با هم ماندمان بهتر است.

تصور می کنیم که وقتی چند روز پیش علی درمقابل همسرش سارا در یک مهمانی تولد تسلیم شد می خواست اوضاع را آرام نگه دارد. دختر سه ساله آنها، دلسا، داشت با شادی اینطرف و آنطرف می پرید که یکدفعه به یک دختربچه دیگر برخورد کرد.

دختربچه بزرگتر زمین خورد اما دلسا با سرعت به سمت در آمد که پدرش آنجا با آغوش باز منتظرش بود. وقتی سارا که با یکی از دوستان مشغول صحبت بود دخترش دلسا را در آغوش علی دید، به سرعت به آنطرف رفت.

«اونو بده به من!»

«گفتم بدش به من، منو میخواد!»

علی طوری نگاه کرد انگار که می خواست چیز دیگری بگوید اما دلسا را به سارا تحویل داد و آنجا بود که دلسا شروع به گریه کرد.

چنین برخوردی تنها نشانه یک طلاق عاطفی بین دو طرف است.

طلاق عاطفی حتی باوجود انکار ما اتفاق می افتد و می تواند یک وضعیت جایگزین برای فلسفه آشنای ازدواج باشد:

ما بخاطر بچه ها با هم مانده ایم.

نمی توان گفت چه تعداد زوج این اعتقاد را دارند.

تحقیقات مختلفی درمورد تاثیرات طلاق انجام گرفته است و واقعیت این است که متغیرهای مختلفی وجود دارد مسائل و مشکلات زناشویی مختلف، طریقه ارتباط برقرار کردن زوج با فرزندانشان، سن بچه ها و از این قبیل که ارزیابی تاثیر طلاق را دشوار می کند.

اما اگر درون خودمان را جستجو کنیم، خیلی از ما در عمق وجودمان نگران این هستیم که طلاق تاثیر شدیداً مخربی بر فرزندانمان، مخصوصاً بچه های کوچکتر، بگذارد و به همین علت تصور می کنیم که با هم ماندمان بهتر است.

اما اینکه فقط ازدواجمان را حفظ کنیم به این معنی نیست که طلاق نگرفته ایم.

فقط اینکه رسماً و قانوناً ازدواجمان را باطل نکرده ایم به این معنی نیست که طلاق نگرفته ایم.

طلاق عاطفی می تواند تدریجی باشد یا ناگهانی اتفاق بیفتد. در هر دو حالت، یک ابزار فاصله است که به اندازه طلاق برای بچه هایمان، خودمان و رابطه مان به عنوان پدر و مادر مضر است.

چرا؟ چون وقتی طلاق می گیریم، مطابق با احساساتمان (یا احساسات همسرمان) رفتار می کنیم. این یعنی بین احساس و عمل ما ارتباط وجود دارد.

ممکن است آسیب هایی هم با طلاق برای بچه ها وجود داشته باشد برحسب اینکه چطور درمورد همسر قبلی خود با آنها صحبت می کنیم، اینکه آنها را واسطه قرار می دهیم، اینکه چطور بعد از طلاق نقش هم پدر و هم مادر را برایشان ایفا می کنیم اما حداقل تظاهر نمی کنیم که اوضاع رضایت بخش است درحالیکه نیست و تصور نمی کنیم که چون ازدواجمان را حفظ کرده ایم و طلاق نگرفته ایم، رابطه و فرزندانمان هیچ مشکلی ندارند.

درمقابل، طلاق عاطفی از یک حقیقت سطحی محافظت می کند ازدواج ما دست نخورده می ماند زیرا هنوز متاهل هستیم درحالیکه بر یک حقیقت عمیق تر تاکید می کند خودداری و عدم ارتباط عوامل اصلی رابطه ما هستند. مطمئن باشید که این حقیقت بر فرزندانتان تاثیر می گذارد!

طلاق عاطفی می تواند به شکل های مختلف زیر باشد:

مقاومت دربرابر حرف زدن درمورد موضوعات حساس با همسرمان

گرفتن تصمیماتی که می دانیم موجب ناراحتی همسرمان می شود

در میان نگذاشتن اهداف و آرزوها با همسرمان، معمولاً برای جلوگیری از انتقاد، عدم پشتیبانی یا بی احترامی از جانب او

نادیده گرفتن یا تحقیر نظرات و تلاش های همسرمان

استفاده از دوستان یا همکاران برای گرفتن مشورت هایی که سابقاً با همسرمان در میان می گذاشتیم

خیالپردازی درمورد زمانی که از همسرمان جدا شویم

ایجاد یا کشف دلایل دیگر برای ماندن در محل کار به جای گشتن به دنبال دلایلی برای زودتر به خانه رفتن

روی آوردن به فرزندانمان برای پشتیبانی و محبت به جای همسرمان

اصرار ورزیدن بر اینکه وقتی برای گذراندن با همسرمان نداریم، معمولاً به دلیل خواسته های واقعی یا تخیلی فرزندانمان

اگر حتی یکی از مواردی که در بالا ذکر شد، درمورد شما صدق می کند، از خودتان سوال کنید:

چه الگوی رابطه ای را دوست دارم به فرزندانم نشان دهم؟

آرزوی چه نوع رابطه ای را دارم؟

برای اینکه رابطه ای که من و فرزندانم مستحق آن هستیم را داشته باشیم، چه کارهایی حاضرم انجام دهم؟

بااینکه شدیداً باور دارم که با هم ماندن بخاطر بچه ها یا صرف با هم ماندن تلاش ارزشمند زوج هاست اما همه ما باید مراقب باشیم که طلاق رسمی را با طلاق عاطفی طاق نزنیم.

همه ما سزاوار روابطی کامل و رضایت بخش با همسر و فرزندانمان هستیم. بخاطر همین دوباره می پرسیم:

برای اینکه رابطه ای که شما و فرزندانتان مستحق آن هستید را داشته باشید، چه کارهایی حاضرید انجام دهید؟

هیچ پاسخ مشخصی برای این سوال وجود ندارد اما امیدواریم پاسخی را پیدا کنید که به شما برای مطابق کردن احساساتتان با رفتارهایتان کمک کند.